Chokkan



Chokkan charakteryzuje się prostym, mocnym pniem harmonizującym z głównymi gałęziami, które wyrastają we wszystkich kierunkach tworząc piramidę. To podstawowy styl kształtowania i z własnego doświadczenia mogę powiedzieć, że nie należy on do łatwych. Wymaga wiele precyzji i niezwykle udanego surowca roślinnego.
Przyjmuje się, że najniższa gałąź skierowana do tyłu wyrasta pomiędzy drugą a trzecią, licząc od dołu. Jeśli sprawimy, by gałęzie zwisały ku dołowi wywołamy wrażenie, że drzewko jest stare. Natomiast gałęzie uniesione nieco ku górze stworzą efekt młodego, pełnego wigoru bonsai.
Szczególnie polecane dla tego stylu są modrzewie, cyprysy, sosny, jodły, jałowce, wiązy, klony, buki i dęby.

Shakan



Shakan charakteryzuje się prostym (nie zgiętym) pniem, pochylonym w prawo lub w lewo. Wyróżnia się trzy odmiany shakan:

Sho-shakan - drzewko lekko pochylone;
Chu-shakan - drzewko średnio pochylone;
Dai-shakan - drzewko mocno pochylone;

Ten sposób formowania jest szczególnie polecany początkującym twórcom bonsai. Niedostatki i błędy w prowadzeniu pnia można łatwo zatuszować poprzez wszelkiego rodzaju gadżety, jak kamienie u podstawy, kępa trawy, czy też krzak miniaturowych porostów.
Szczególną uwagę należy zwrócić na odszukanie środka ciężkości drzewka, który równoważy się poprzez odpowiednie uformowanie nisko rosnących gałęzi lub skierowanie wierzchołka w stronę przeciwną do wygięcia pnia. Ważne jest, by drzewa wybierane do tego stylu miały mocny system korzeniowy, który będzie utrzymywał pień w odpowiednim pochyleniu. Bardzo dobrym surowcem roślinnym dla tej formy jest sosna i azalia.

Moyogi



Charakteryzuje się naprzemianległymi wygięciami pnia, gdzie grzbiet każdego wygięcia jest jednocześnie miejscem wyrastania gałęzi. Gałęzie prowadzone są na lewo, na prawo i do tyłu. Czwarta gałąź powinna być skierowana w lewo, piąta w prawo itd. Optyczne wyważenie kompozycji wymaga, by wierzchołek drzewka przebiegał w linii prostej w stosunku do nasady pnia.
Czasem odchodzi się od tej zasady formując drzewko w stylu łączonym Shokan-moyogi, które charakteryzuje się zygzakowatym pniem pochylonym w lewo lub w prawo.
Jest to bardzo popularny styl dla drzewek eksponowanych we wnętrzach. Najlepiej do formowania nadają się sosny, jałowce i większość drzew liściastych.

Fukinagashi



Bonsai kształtowane wiatrem. Wzoruje się na drzewach rosnących w ekstremalnych warunkach, na skałach lub w innych miejscach, gdzie wieją silne wiatry. Gałęzie, smagane cały czas silnymi podmuchami zwracają się w jednym kierunku. Pień może być pochylać się w tę samą stronę, co gałęzie albo w przeciwną. Mistrzowie bonsai rozróżniają dwie odmiany tego stylu. Pierwszą jest drzewko uformowane w sposób, jakby było wystawione na ciągłe działanie silnego wiatru. W drugiej bonsai wygląda, jakby zostało uderzone nagłym, silnym podmuchem.
Najczęściej spotykanymi gatunkami w tym stylu są sosny i klony.

Bunjin



Inspiracją powstania tego sposobu formowania były drzewa przedstawione na ilustracjach, stworzonych przez przedstawicieli południowej szkoły chińskiego malarstwa pejzażowego Nanga. Ogromny wpływ na sposób ukazania przyrody miało uprawianie przez nich kaligrafii.
Wyrafinowaną formę drzew uzyskuje się poprzez formowanie gałązek powyżej 2/3 wysokości drzewa. Jest to jedyny sposób formowania, w którym porzuca się większość zasad uznawanych w innych stylach. A więc gałęzie mogą okrążać pień, krzyżować się z nim, natomiast wierzchołki nie muszą być wyprostowane. Czasem bunjin określa się mianem stylu poetyckiego.

Kengai



Charakteryzuje się pniem opadającym poniżej poziomu jego podstawy. Wzorem dla formy kaskadowej są drzewa i krzewy zwieszające się z występów skalnych. Bonsai prowadzone w ten sposób powinno mieć wijący się pień. Liczba gałęzi nie jest określona, bardziej zwraca się uwagę na ogólne wrażenie, niż na wyliczenia matematyczne tak przydatne w innych stylach. Podstawową zasadą jest by wierzchołek znajdował się poniżej podstawy pojemnika. W odróżnieniu od pozostałych rodzajów formowania doniczki używane przy kengai są bardziej smukłe i głębokie. Stanowią przeciwwagę w stosunku do zwieszającego się pnia. Zapobiega to przede wszystkim przewracaniu się bonsai, poza tym bardzo efektownie się prezentuje.
Rozróżnia się kilka odmian stylu kengai:

Taki-kengai - drzewko formowane na kształt wodospadu;
Ito-kengai - drzewko z kilkoma swobodnie wiszącymi gałęziami;
Han-kengai



Pół kaskady. Tu dopuszcza się, by najniższy punkt nadziemnej części drzewka znajdował się powyżej poziomu dna pojemnika. Czasem dopuszcza się, by najniższa część drzewka sięgała górnej krawędzi pojemnika.
Najczęściej wykorzystywanymi gatunkami drzew są sosny, jałowce, bluszcze, wierzby, azalie, irgi, oliwniki, i drzewa owocowe.

Hokidachi



Charakteryzuje się miotlastym kształtem korony. Konary wyrastają z prostego pnia i tworzą wachlarzowatą koronę drzewa. Pień powinien mieć mocną nasadę. Do formowania nadaje się surowiec roślinny bez nisko wyrastających gałęzi. Najczęściej uprawianymi w tym stylu gatunkami są brzostownice, klony, wiązy, cyprysiki, brzozy, oraz drzewa kwitnące i owocujące.

Sokan



Drzewko o dwóch pniach. To jeden z dwóch stylów, który dopuszcza liczbę parzystą w bonsai. Poniżej rozwidlenia pnia nie mogą wyrastać gałązki. Należy tak pokierować wzrostem drzewka, by jeden z pni był wyraźnie roślejszy od drugiego. Wysokość niższego pnia powinna być tyle razy mniejsza od wyższego, ile razy jego średnica jest mniejsza od średnicy większego pnia. Pierwsza dolna gałąź mniejszego drzewka musi wyrastać niżej niż pierwsza dolna gałąź wyższego. Gałęzie obu pni nie mogą się krzyżować. Najczęściej spotyka się w tym stylu sosny, jałowce, świerki i klony.