Kolejny przykład i kolejny nastolatek bez pamięci zakochany w starszym od siebie mężczyźnie. Yuuya z „Ano Kodo wo Magatta Tokoro” walczy jak lew o względy swojego nauczyciela. Ich dziwny związek rozpoczął się od przypadkowego spotkania na ulicy. Spędzona razem noc zaowocowała luźną znajomością, opartą na seksie i zdawkowych rozmowach o życiu. Dopiero kiedy obaj panowie spotkali się na płaszczyźnie uczeń – pedagog, Yuuya doznał olśnienia. „Pomógł” mu w tym sam Kiriya-san, który postanowił całkowicie odciąć się od przyjaźni z licealistą. Nieoczekiwana przeszkoda ze strony niedawnego kochanka wywołała falę uczuć i sprowokowała chłopaka do romantycznych wyznań. Rozpaliła w nim także pragnienie zdobycia tego jednego jedynego na wyłączność. Zazdrość i strach zmobilizowały go do konstruktywnych działań. I choć Yuuya jest nieco bliższy definicji seme, to jednak pełno w nim uczuć, pasji i namiętności, którą potrafi wyartykułować.

Patrząc na powyższe przykłady zastanawiające jest to, że mangowi faceci mimo wszystko umieją wyrazić, co im w piersi gra. Skąd w takim razie ci wszyscy mężczyźni w realu, którzy wolą udać się w podróż pociągiem osobowym do Pcimia i z powrotem, niż powiedzieć ukochanemu/ukochanej: „Kocham cię”? Ano stąd, że komiksowe romanse, czy to yaoi, shoujo, czy yuri tworzone są przede wszystkim przez kobiety. Jakiś czas temu dopadła mnie refleksja, że jakkolwiek mangi lesbijskie oparte są (przynajmniej czasami) na przeżyciach autorek, to yaoi całkowicie i bezsprzecznie podpadają pod romance-fiction. No bo niby skąd panie miałyby wiedzieć, co się dzieje w męskim umyśle? Same na sobie mogą tylko doświadczyć typowych dla seme zachowań. I zapewne wiele z osobistych przeżyć trafia do mangowych scenariuszy. Ale śmiem twierdzić, że zachowania oraz odczucia uke to już ich fantazje na zadany temat lub próba postawienia siebie na miejscu bardziej uległego z partnerów. Wiadomo nie od dziś, że mężczyzna i kobieta różnią się prawie wszystkim, począwszy do wyglądu na psychice skończywszy. Wychodzi więc na to, że gros uke to podszywające się pod panów mangaczki. Seme pewnie też nie pozostają bez skazy. Przedstawienie historii od strony samca Alfa wymaga „wczucia się” w rolę. Która kobieta nie podkolorowałaby opowieści wrażeniami, emocjami, przemyśleniami? Która oparłaby się pokusie wtłoczenia do zimnych, męskich ust ckliwych kwestii chwytających za serce rzesze czytelniczek? My już tak mamy, że najciekawszym, najbardziej zajmującym zajęciem jest dla nas rozdrapywanie starych ran w sercu, robienie z igły wideł i przepuszczanie rzeczywistości przez maszynkę pokrętnej kobiecej logiki. Yaoi to babska wariacja „na temat”, będąca pożywką dla wszystkich niespełnionych, łaknących wrażeń i głodnych rozkoszy. Z rzeczywistością ma niewiele wspólnego – jak się okazuje, ale przecież nie można cały czas twardo stąpać po ziemi. Czasem trzeba dać się porwać namiętności. Namiętności do pięknych rysunków, nieziemsko przystojnych chłopaków i wyciskających łzy opowieści.
Tylko trzeba uważać, żeby się od nich nie uzależnić. Czego życzy uzależniona do końca swoich dni...

Laurefin.