Hotaru no haka - Grobowiec Świetlików

Powiem szczerze, że nigdy jakoś do anime nie byłem za bardzo przekonany. Postanowiłem jednak, że zapoznam się lepiej z tym tematem, zobaczę co w trawie piszczy i może, a nuż a widelec (a łyżka na to: „niemożliwe”) spodoba mi się. Czym prędzej odezwałem się więc do Wróbla, który polecił mi kilka tytułów, tak na dobry początek. Jako, że z częścią filmów miałem małe problemy postanowiłem, że obejrzę póki co anime Isao Takahaty, zatytułowane „Grave of the fireflies”, czy jak kto woli „Grobowiec świetlików”.

Fabuła, która powstała na podstawie powieści Akiyuki Nosaka, przedstawia Japonię, w roku 1945, w czasie silnych i częstych bombardowań dokonywanych przez samoloty amerykańskie, podczas II wojny światowej. Na tym tle poznajemy historię 14-letniego chłopca o imieniu Seita i jego młodszej siostry, Setsuko. W czasie jednego z nalotów ginie ich matka, ojciec zaś służy w marynarce i od dłuższego czasu nie daje żadnego znaku życia. Początkowo rodzeństwo mieszka u ciotki, ale w końcu, po niewielkiej kłótni o jedzenie, Seita unosi się dumą i wyprowadza się, po czym razem z siostrą zamieszkuje w jaskini nad brzegiem strumienia. Od tej pory rodzeństwo jest zdane wyłącznie na siebie. Młody Seita musi o wiele szybciej dorosnąć, ponieważ musi opiekować się małą i dosyć słabowitą Setsuko.

Przede wszystkim muszę przyznać, iż anime to jest naprawdę poruszające. Nie chodzi mi tylko o widok zgliszczy po wybuchach, śmierć wielu ludzi, ale także o wielką miłość jaką darzy się rodzeństwo. Seita troszczy się o swoją siostrę i jest w stanie zrobić dla niej wszystko. Wojna jest tu tylko tłem dla opowieści o pięknej i niezwykłej więzi jaka łączy Seitę i Setsuko. Pod koniec filmu, człowiek siedzi i popada w smutny nastrój, gdyż mogę chyba powiedzieć, że historia nie kończy się dobrze.

Zawsze lubiłem filmy, w klimatach wojennych. I choć oczywiście nie jest to „Czas Apokalipsy”, czy „Szeregowiec Ryan”, to jednak „Grave of the fireflies” całkiem nieźle przedstawia te wydarzenia. Eksplozje, ogień, ruiny są tu naprawdę ładnie wykonane. Generalnie pod tym względem nie ma się chyba do czego przyczepić.

Podobało mi się także, choć to temat bardzo oklepany, że ukazane zostało, iż wojna to nie tylko śmierć ludzi, walka i zniszczenia, ale też wydarzenie, które wyzwala w nas trochę pozytywnych uczuć. Przyjemnie jest zobaczyć, że w czasie wojny jest miejsce nie tylko na okrucieństwo i gniew, ale też na miłość, przyjaźń, poświęcenie, czy wrażliwość. Takie rzeczy zawsze mnie podnosiły nieco na duchu.