Misogi to fizyczne oczyszczenie po kontakcie z brudem, czyli kegare. Do zbrukania należy kontakt ze śmiercią, chorobą, krwią, z przechodzącą menstruację lub rodzącą kobietą. Oczyszczenia misogi dokonał jako pierwszy Izanagi po opuszczeniu krainy zmarłych, w której znajdowała się po śmierci jego małżonka Izanami.

Harae jest formą oczyszczenia duchowego poprzez powięcenie się, podobne do znanej nam pokuty. Susanoo, który obraził boginię Amaterasu musiał na znak harae złożyć tysiąc ław zastawionych ofiarami, obciąć brodę, wyrwać paznokcie rąk i nóg oraz udać się na wygnanie. Inną formą zachowania czystości jest okres wstrzemięźliwości zwany imi lub kessai. Polega on na wystrzeganiu się kontaktu z wymienionymi wyżej przejawami brudu, wstrzymaniu się od stosunków płciowych, kontaktów z osobami upośledzonymi, przestrzeganiu czystości przygotowania posiłków i kąpieli. Akt oczyszczenia w postaci obmycia twarzy i rąk oraz wypłukania ust towarzyszy wizycie w świątyni shintoistycznej. Tuż za wejściem na teren świątynny znajduje się zawsze miejsce z zadaszoną sadzawką lub zbiornikiem wodnym gdzie należy dokonać oczyszczenia własnego ciała.

W Japonii nie ma tygodnia, w którym gdzieś nie odbywałby się festiwal religijny matsuri.
Typowe japońskie święto trwa w praktyce 3 dni:
Pierwszy dzień (voi) w całości przeznacza się na obrzędy mające na celu zaproszenie danego bóstwa, by patronowało świętu i świętującym. Przygotowuje się dla niego specjalne miejsce, którym jest pomniejszony model chramu (omikoshi), uroczyście obnoszony po mieście przez dzieci i młodzież, rzadziej dorosłych ubranych w tradycyjne okrycia. Drugiego dnia (hon-matsuri) przypada kulminacja całych obchodów - wielogodzinna procesja. Trzeci, ostatni dzień (miokuri) przeznaczony jest na uroczyste odprowadzenie bóstwa do jego niebiańskiej siedziby. Spotyka się też festyny odbiegające od tego schematu, o zasięgu krajowym trwające nawet do 5 dni, oraz lokalne, często jedno- lub dwudniowe. Najbardziej znanymi matsuri są odbywające się w Gion w Kioto, Takayama w Hida czy Chichibu w regionie o tej samej nazwie, leżącym na północny zachód od Tokio.


Najważniejsze coroczne święta japońskie (święta państwowe – dni wolne od pracy – oznaczone są gwiazdką):

* pierwszy dzień Nowego Roku (gantan lub O-Shogatsu)

Jest to najważniejsze i zarazem najbardziej rodzinne japońskie święto. Trwa 3 dni (1 - 3 stycznia). Legenda głosi, że tego dnia przybywa na ziemię toshigami – bóg roku. Obecnie słowo toshi oznacza "rok", ale początkowo znaczyło "ryż", a więc było to święto, podczas którego proszono boga o bogate zbiory ryżu. Tradycyjnie z okazji tego święta należy wysłać krewnym, przyjaciołom, bliższym i dalszym znajomym oraz współpracownikom (a także np. klientom) kartkę z życzeniami. Kartki te (tzw. nenga - życzenia noworoczne), dostarczane są przez pocztę do adresatów rankiem 1 stycznia. Nadejście Nowego Roku powszechnie obchodzi się na przyjęciach zwanych „bonen-kai” („przyjęcia, aby zapomnieć rok”). Gospodynie podają wtedy jedynie zimne potrawy, gdyż w dni te należy unikać wszelkiej pracy. Na o-sechi ryori składają się ikra śledzia, czarna fasola sojowa, rybna rolada kamaboko, słodkie wodorosty zrolowane z rybą kombumaki oraz słodki jajeczny omlet datemaki. Bardzo ważnym elementem potraw noworocznych jest omochi (masa z rozgniecionego gotowanego ryżu) podawane z zupą ozoni, przygotowaną na bazie wywaru z warzyw i ryb. Zewnętrznym wyrazem celebrowania Nowego Roku jest przystrajanie domów ozdobami z bambusa, śliwy i sosny. Są to kadomatsu. Mają one przyciągać pomyślność i długowieczność. Przed rozpoczęciem kolejnego roku należy pozbyć się długów, a także dokonać gruntownych porządków, by stare zmartwienia nie zniszczyły pomyślności jaką ma przynieść nowy rok. Pierwszego dnia święta zwyczajowo ogląda się wschód słońca (hatsu hi-no de) – na jego podstawie przepowiada się przebieg kolejnych 365 dni.

pierwsza w nowym roku wizyta w chramie lub świątyni (hatsumode), odbywana pomiędzy 1 a 7 stycznia,

Wielu Japończyków udaje się z pierwszą w nowym roku wizytą do świątyń - buddyjskich i shinto, zwaną hatsumode, aby pomodlić się o pomyślne zbiory oraz opiekę nad domem i rodziną. To także okazja do oddania strzały hamaya, która jest przechowywana cały rok w większości japońskich domów. Zadaniem strzały jest zniszczyć wszelkie zło. Po oddaniu starej strzały kupuje się nową i kładzie w ofierze bogom na specjalnej półce przy ołtarzyku shintoistycznym kamidana.
Najbardziej licznie odwiedzane są Meiji Jingu Shrine w Tokio (około 3,5 mln ludzi), świątynie buddyjskie Kawasaki Daishi w Prefekturze Kanagawa (3,2 mln ludzi) i Naritasan Shinshoji w Prefekturze Chiba (3,15 mln ludzi).

pierwsze towarzyskie spotkanie najbliższych w nowym roku (shin'nenkai), odbywane pomiędzy Nowym Rokiem a połową stycznia,

Rodziny zbierają się, by wspólnie wypić specjalny rodzaj sake, mający zapewnić długowieczność. Picie sake służy również temu, aby zatrzeć wszystkie gorzkie wspomnienia pozostałe po poprzednim roku, jakie wiążą się z obecnymi na spotkaniu osobami. Każde dziecko do 20 roku życia otrzymuje tez od rodziców, krewnych i znajomych, którzy odwiedzą ich dom tzw. - otoshidama, czyli koperty z gotówką, których zawartość uzależniona jest od wieku dziecka.

Dzień uzyskania pełnoletności przez wszystkie osoby, które w okresie ostatniego roku skończyły 20 lat (seijin-no hi), od niedawna obchodzony w drugi poniedziałek stycznia (dawniej - 15 stycznia)

Zwane jest inaczej Dniem Maturzystów. W tym dniu młodzi mężczyźni zazwyczaj ubierają garnitur, zaś kobiety tradycyjne kimona zwane – furisode. Biorą udział w uroczystościach zorganizowanych przez urzędy miejskie lub modlić się o pomyślność w świątyni. Tłumnie odwiedzana w ten dzień jest świątynia Meiji Jingu, gdzie z rana odbywa się specjalna, tradycyjna ceremonia wchodzenia w wiek dorosły dla mężczyzn. Wywodzi się ona z ery Heian (794 - 1192), kiedy to odbywała się na cesarskim dworze i była jedną z najważniejszych w roku. Święto to zostało utworzone w 1948 roku, jednak jest kontynuacją starych tradycji ("gempuku" i "mogi"). Dwadzieścia lat, jako wiek, w którym osiąga się pełnoletność obowiązuje od 1876 roku. Tego dnia, młodzi ludzie, którzy w danym roku kończą dwadzieścia lat są uznawani za dorosłych, otrzymują prawo głosowania, mogą palić oraz pić alkohol, ale muszą także zachowywać się jak dorośli.