Największe dzieła Katsury czyli "I"s", "Video Girl Ai" i "DNA2"

Zastanawiałam się dość długo jak mam zacząć niniejszy artykuł. W pierwszej chwili chciałam napisać o jednym tytule stworzonym przez pana Katsurę, który szczególnie utkwił mi w pamięci. Poczęłam więc mozolnie wklepywać literki w klawiaturę i po kilku zdaniach zdałam sobie sprawę, że nie mogę potraktować tematu jednostkowo. A to z tej przyczyny, iż opisując moją ulubioną mangę "I"s" musiałabym się odwoływać do innych, stworzonych ręką tego autora. Postanowiłam więc, że będzie to "trzy w jednym". Poniżej znajdziecie opisy "Video Girl Ai", "Dna2" i "I''s".

Masakazu Katsura to autor, który wypracował sobie pewien rys psychologiczny głównego bohatera. Jeśli czytaliście któryś z trzech tytułów wymienionych przeze mnie na wstępie, bądźcie pewni, że w pozostałych dwóch odnajdziecie tego samego nieśmiałego i zakompleksionego chłopaka, który ma ogromne trudności z uzewnętrznianiem swoich uczuć. Zmieniają się tylko nazwiska. Natomiast cała fabuła opiera się na tym samym schemacie. Oto jest młodzieniec, niezwykle zamknięty w sobie, targany gwałtownymi uczuciami. Jest też dziewczyna, piękna i całkowicie niezorientowana w temacie owych miłosnych uniesień. Żeby było trochę zamieszania pojawia się również ta druga, wyprowadza z równowagi i tak już nieźle skołowanego głównego bohatera, po czym równie gwałtownie znika z jego życia. Na marginesie wszystkich tych zdarzeń stoi zaufany przyjaciel, będący często głosem rozsądku. Oczywiście nie można zarzucić Katsurze, że powiela stare, sprawdzone pomysły w nieskończoność. W każdym z trzech tytułów występują nowe sytuacje i niespodziewane zwroty akcji. Nie zmienia to jednak faktu, że czytając kolejny tytuł stworzony ręką tego autora, od czasu do czasu mamy wrażenie swoistego deja vu.

Styl rysunku, jakim posługuje się Masakazu Katsura charakteryzuje się płynnością i niezwykłym realizmem. Na szczególną uwagę zasługują postaci kobiece. Lekkość i wyczucie anatomii sprawiają, że nie tylko mangowi bohaterowie wytrzeszczają na nie oczy. Twarze dziewcząt nie są naznaczone piętnem mangi, objawiającym się ślepkami jak talerzyki deserowe (vide: Card Captor Sakura). Mimo to, a może właśnie dlatego są wyrazistsze i ładniejsze.
Jeśli chodzi o rysowanie chłopaków odniosłam wrażenie, że autor nie bardzo jest przekonany do stworzonej przez siebie koncepcji i eksperymentuje, co kilka stron zmieniając to i owo w ich wyglądzie. Generalnie główni bohaterowie to niczym nie wyróżniający się młodzieńcy o twarzach jasnych i dość pospolitych. Nie cechują ich też ani wspaniałe postury ani jakieś szczególne uzdolnienia. Pan Katsura traktuje ich trochę z przymrużeniem oka i często przedstawia w zabawnych i żałosnych sytuacjach, które wywołują specyficzne, znane wszystkim otaku, wesołe grymasy.

Postaci drugoplanowe tworzone są z taką samą dbałością o szczegóły, co główni bohaterowie. Mają swój charakter i są zapamiętywani, co oznacza, że mimo epizodycznego występowania powstali w sposób przemyślany, a nie przypadkowy.

Ciekawą sprawą, na którą należy zwrócić uwagę w twórczości Masakazu Katsury są tła. Za plecami bohaterów nie zobaczymy bowiem ciemnych kresek, cętek rastra, czy niewyraźnych cieni, ale wnętrza bogate w detale, szczegółowo wyrysowane zbiorowiska ludzkie, przyrodę naturalną i zwiewną. Na całe szczęście opadające płatki sakury, tak częste w innych mangach omijane są przez autora szerokim łukiem. W końcu ileż można...
Nietrudno się domyślić, że wymienione wcześniej tytuły adresowane są przede wszystkim do nastolatków. Większość akcji rozgrywa się w szkole, a bohaterowie to licealiści. Każdy z nich ma swój indywidualny zbiór zachowań i rozwija się wraz z kolejnymi tomami mangi. Dzięki temu mamy niezwykłą różnorodność charakterów, która wpływa na urozmaicenie treści. Cóż by się bowiem działo, gdyby nie tak barwna postać, jak Teratani z "I''s", czy Ai z "Video Girl Ai". Autor bardzo dobrze radzi sobie z przedstawieniem problemów, jakie trapią młodzież. Robi to w sposób naturalny, nie próbuje włożyć w usta swoich postaci moralizatorskich tekstów, ani też nie wybiela niektórych co bardziej niespokojnych charakterów. Pozwala czytelnikom obserwować zmiany, jakie zachodzą w młodej psychice pod wpływem przeżytych przygód i zasłyszanych słów. To wszystko powoduje, że czytając mangi Katsury odnajdujemy w nich cząstkę nas samych, a co za tym idzie, zżywamy się z ich bohaterami.

W "I''s" cała akcja obraca się wokół szesnastoletniego młodzieńca Ichitaki Seto. Poznajemy go, kiedy ukradkiem przegląda gazetę z nieskromnymi zdjęciami koleżanki ze szkolnej ławy Iori, śliniąc się obficie. Co ważne, dziewczyna owa jest również wybranką jego serca. Seto-kun jest tak nieśmiały, że w jej obecności nie potrafi wydusić z siebie niczego, poza niezrozumiałym bełkotem. Powodem takiego stanu rzeczy jest dość traumatyczne przeżycie, jakie przytrafiło mu się we wczesnej młodości. Osoba, którą darzył szczerym uczuciem potraktowała go w bardzo przykry sposób. Od tamtej pory panicznie boi się wyrażania uczuć. Ucieka i wynajduje tysiące wymówek, żeby tylko nie przyznać się, jak bardzo jest zakochany w Iori. Wszystkie 15 tomów krąży właśnie wokół jego sercowych uniesień i tchórzliwych rejterad. Towarzyszymy Ichitace przez kilka lat, podczas których dojrzewa, odkrywa w sobie nowe zasoby sił i uczuć, by w ostatniej książeczce... a nie. To już przeczytajcie sami.

Iori to postać dość tajemnicza, bo pomimo tego, że jest motorem napędowym całej mangi (w końcu to ją przecież ubóstwia Seto-kun i na jej punkcie dostaje niezłego świra) tak dokładnie nic o niej nie wiemy. Owszem, interesuje się aktorstwem, pojawia się w reklamach, gra w teatrze, ale o tym, co przeżywa i w jaki sposób postrzega Ichitakę autor milczy. Mam wrażenie, że Katsura specjalnie nie wdaje się w szczegóły odnośnie jej osoby, żeby jeszcze bardziej nie zagmatwać i tak już zakręconej fabuły. Iori pojawia się od czasu do czasu w "większym stężeniu", by nadać rytm i tempo akcji, oraz pchnąć ją na całkiem nowe tory. Niemniej jednak jest bardzo sympatyczna i nie można jej nie lubić.

Bohaterka, która wprowadza do "I''s" humor, zamieszanie i ogólny nieład to Itsuki, przyjaciółka Ichitaki z dzieciństwa, która nagle wskakuje do jego życia z całym, wcale nie małym bagażem szaleństw i dziwactw. Jest to istota nieco postrzelona, bardzo żywiołowa i szczera, która potrafi bez ogródek wygarnąć prawdę w oczy i sprowadzić błądzącego w oparach uczucia Seto-kuna na ziemię. Odnosi się jednak wrażenie, że pomimo zabawnego podejścia do życia i ciągłej wesołości czuje do niego coś więcej, niż tylko sympatię. Co prawda przeważnie błaznuje i nie ma w niej za grosz powagi, o jakimkolwiek szacunku już nie wspominając, ale momentami widzimy ją niezwykle poważną i skupioną. Z jednej strony chętnie pomaga Ichitace w zdobyciu Iori-chan, z drugiej chciałaby zawłaszczyć go dla siebie. Ostatecznie jednak znika z jego życia tak nagle, jak się w nim pojawiła. Dopiero wtedy Seto-kun przekonuje się, jak dużo dla niego znaczyła i jak wielkiego wsparcia od niej doświadczał.

Moją ulubioną postacią "I''s" jest przyjaciel Ichitaki, Teratani. Robi za sumienie i doradcę w sprawach sercowych Seto. To dość paskudny, niewyżyty seksualnie typ, który bez przerwy ugania się za dziewczynami. Jego jednotorowość myślowa nawet mnie wprawiała w zdziwienie. Wszędzie i we wszystkim węszy możliwość poderwania towaru, pomacania, popodglądania. Na widok dziewcząt w bikini trzęsą mu się ręce. W przeciwieństwie do Seto, nie ma oporów przed wyznawaniem miłości. Robi to prawdopodobnie w nadziei, że któraś panienka wreszcie zwróci na niego uwagę. Trzeba przyznać, że Teratani jest wyjątkowo mało przystojny. Z długim, kluskowatym nosem i okularami przypomina zagłodzonego jamnika. Pomimo komediowego charakteru tego bohatera zdarzają się chwile, że z jego ust można usłyszeć coś rozsądnego. Teratani to swego rodzaju błazen, który pomiędzy głupimi żarcikami i i idiotycznymi uwagami potrafi powiedzieć kilka sensownych zdań, życiowych prawd, które dają do myślenia zarówno Ichitace jak czytelnikowi. Jest dość oschły w okazywaniu przyjacielskich uczuć, ale tak naprawdę bardzo silnie wspiera Seto. Zazwyczaj pojawia się w chwilach jego największego przygnębienia, jakby podświadomie wyczuwał, że jest potrzebny.

Na koniec napiszę coś o polskim tłumaczeniu. Mangę tę znalazłam na stronie JaroTrans (która niestety zawiesiła swoją działalność jakiś czas temu). Język jakim posługują się bohaterowie jest lekki, dowcipny i zachęca do poświęcenia piętnastu tomom odrobiny czasu. Mnie samej przeczytanie całej serii zajęło trzy letnie wieczory. Śmiałam się i płakałam, wspólnie z Ichitaką przeżywałam rozterki i niepowodzenia. Opanowałam przemożną chęć zerknięcia na ostatnie strony końcowego tomu, żeby dowiedzieć się, czy Seto wreszcie zdobył się na śmiałość, by wyznać Iori miłość. Towarzyszyłam wszystkim bohaterom, strona po stronie do finału, a po zamknięciu przeglądarki nie mogłam uwierzyć, że to już koniec. Zżyłam się z nimi i brakowało mi przez czas jakiś tej przyjemności zagłębiania się w estetyczny, przepełniony świat stworzony przez Masakazu Katsurę.