Lekcja dwunasta: Narodziny nauczyciela Onizuki

Kwiecień. Onizuka i Fuyutsuki spotykają się przed domem Eikichiego. Oboje są podnieceni rozpoczęciem roku szkolnego. Eikichi chce pochwalić się nominacją na nauczyciela i nieco zbyt mocno rozpościera kartkę papieru przed oczami Azusy. Kartka rozdziera się równiutko po środku, a Onizuce niemal pęka serce z przerażenia. W wyniku usilnych prób naprawienia z dokumentu robi się szmata. Na szczęście pojawia się Ryuji z wozem przeprowadzkowym. Wszyscy troje jadą do szkoły, gdzie Onizuka ma zająć "apartamenta nauczycielskie". Możecie sobie wyobrazić jego rozczarowanie, gdy okazuje się, że zamiast przytulnego mieszkanka dostał mu się kawałek szkolnego korytarza tuż przy drzwiach prowadzących na dach.
- Co to za kpiny? (...) Jestem nauczycielem! Tutaj, to sobie mogą smarkacze szluga jarać na przerwach!
Jego protesty pozostają bez odzewu, bowiem okazuje się, że to jaśnie oświecona pani wicedyrektor wpadła na ten - jak się niedługo okaże - przemyślny plan.
Nadszedł wieczór. Eikichi zajada kolację narzekając cichutko acz nieprzerwanie na pieski los. Ze szkolnego dachu dolatuje go chichot. Zaciekawiony postanawia sprawdzić co też się tam dzieje i przyłapuje na zaawansowanych obmacywankach dwoje licealistów.

Lekcja trzynasta: Na parkiecie

Młodzi zwiewają w namiętnych podskokach i z wrzaskiem. Natomiast Onizuka wpada na pomysł przetrząśnięcia pokoju nauczycielskiego. W szufladach leżą różne ciekawe rzeczy. Limitowana karta z Evangelionem, tamagotchi, Final Fantasy VII, album... sado-maso...
Eikichi zgarnia wszystko pod pachę, a do szuflady przewodniczącego Uchiyamady wpuszcza broń chemiczną BS (big smród) - czyli potężnego i wielce smrodliwego bączura. Przechodząc obok okna zauważa na szkolnym boisku grupę młodzieńców, którzy... stoją nieruchomo z rękami wyciągniętymi ku niebu. "Ki diabeł?" - myśli sobie Onizuka i postanawia sprawdzić, co to za jedni.
- Co wy tu wyrabiacie?
- Tss! Nie przeszkadzać! Komunikujemy się z kosmosem. (...) Właśnie otrzymałem komunikat od UFO. Zamierzają wylądować tu, w celu poznania ludzkości.
I tu (mała dygresja), proszę państwa następuje moment łączenia się z kosmosem, który zastał mnie w trolejbusie pełnym ludzi. Prawdopodobnie większość pasażerów stwierdziła, że nadaję sie do wariatkowa. A ja płakałam rzewnymi łzami kiedy młodzieńcy zaczęli skandować:
ARAAL! ARAAL!RUBINBEPPA JOBUROBI RONGE RONGE MAALA!RUULA! RUULA! NOTTO RUDENG BARMING SORGE SORGE!
Żeby ufoki nie zmylili drogi, chłopaki zamalowali szkolne ogrodzenie wymyślnymi napisami. Onizuka się wściekł. Na nic się zdały zaklęcia w dziwacznym dialekcie okołokosmicznym:
RUUDE RUUDE! ARARABIKUL PIRILU DURILU KUPUDGAKON GUGERE
Eikichi pogonił całe towarzystwo używając własnego, równie skomplikowanego okołokosmicznego języka:
KUTY PLUTY, BOMBA TRĄBA, ŻULU GULU! GARKI SMARKI, HULA BULA TRULULULU!
Pomogło. Wyznawcy cywilizacji pozaziemskich się ulotnili. Niestety zabazgrolony mur pozostał i Onizuka chcąc niechcąc wziął się za czyszczenie.
Zmęczony i zły wraca nasz bohater do kwatery głównej a tu z szafki w szatni dobiega go gaworzenie - "gata, gata, gata, gata". Zaś w szafce...
Stoi sobie pięknie skrępowany sznurkiem chłopiec, z uroczym napisem przypiętym do mundurka: "Jestem zaszczanym gnojem". I tu poznajemy pierwszego ucznia Onizuki - Noburu Yoshikawę, osobnika niezwykle cichego, niepozornego i dającego sobą pomiatać. Podstępnie zwabiony do szatni został ograbiony z kieszonkowego, związany i wstawiony do szafki.
- Niech pan mnie pomści! Skoro jest pan nauczycielem to niech ich pan ukarze... - chlipie Yoshikawa. Jesteś facet czy nie? Coś tam ci chyba dynda między nogami? Jak jesteś mężczyzną to sam się musisz z nimi rozprawić...
Onizuka ma rację, ale dla zdołowanego gimnazjalisty jego słowa to jeszcze jeden dowód na to, że nie ma co liczyć na dorosłych. Ucieka na dach. Staje na krawędzi gzymsu i grozi, ze się zabije. Eikichi wpada w panikę, bowiem chłopak wydaje się być zdesperowany. Próbuje mu uświadomić, jak to jest kiedy z takiej wysokości spada się na twardy chodnik. Wspomina o wylewających się wnętrznościach i rozciapanym mózgu. Jednocześnie próbuje zbliżyć się do niego na tyle, by złapać chłopaka zanim ten skoczy.
Nieszczęściem zaczepia papuciem o wystającą część gzymsu i... spycha Yoshikawę w dół. W ciągu jednej sekundy przed oczami przelatuje mu wszystko to, co się może zdarzyć, jeśli chłopak nie przeżyje tego upadku. Ofiarnie rzuca się za nim i zaczepiwszy się palcami stóp o gzyms chwyta Noburu w locie. Młodzian zawisa w okolicach drugiego piętra i znajduje dla siebie oparcie na parapecie okna. Niestety! Zdradzieckie kapcie podstępnie ześlizgują się Onizuce z nóg i sensei ląduje na dachu nowiutkiej Cresty przewodniczącego Uchiyamady.
- Myślałam, że to meteor, a tymczasem to nasz sensei Onizuka.
Pani wicedyrektor czuwa. Prawdopodobnie była ciekawa, jak Eikichi przetrwa pierwszą noc, dlatego dyskretnie oglądała jego poczynania zza opuszczonych żaluzji. Nie zdzierżyła jednak, gdy Onizuka przeleciał jej przed oknem.
- Czyli, że już są osiągnięcia/

Lekcja czternasta: Jak Załoga G