- Słyszałaś? Idril zabłądziła w Ogrodach Loriena i znów ją spotkała.
- I dowiedziała się, kto to jest?
- Właśnie nie! Mówiła, że wygląda jak Noldorka, ale nigdy wcześniej jej nie widziała... i że była niesamowicie piękna i...
Tu głosy elfek zanikły w oddali, zdołała tylko dosłyszeć ich chichot. Poczuła, jak szybko bije jej serce.
Pani z Ogrodów Loriena... a więc nie tylko ona miała tę dziwną przygodę. Tak skoncentrowała się na rzeźbiarskich zawodach, że zdążyła o tym zapomnieć. Teraz jednak drzewo jej było ukończone a Aule miał ogłosić wyniki dopiero po trzech dniach. Przez ten czas ona nie miała co robić. Chodziła po lesie, starając się unikać towarzystwa Feanora, którego bezczelność wyjątkowo ją irytowała. Wydaje mu się, że jest nie wiadomo kim, tylko dlatego, że Finwe to jego ojciec... Rozmyślała tak, siedząc samotnie w swoim pokoju i wpatrując się w swoją figurkę Dwóch Drzew. Teraz, po kilku miesiącach terminowania u Aulego, dostrzegała w niej oraz więcej wad. A ona powiedziała, że mam talent... Poczuła gwałtowną chęć sprawdzenia, kim była ta, którą spotkała wtedy przy wodospadzie. Niestety nie bardzo wiedziała jak. Aby jakoś zabić czas, chwyciła kawałek drewna i machinalnie zaczęła go obrabiać. Nie zdając sobie z tego sprawy, przesiedziała tak prawie do świtu. Następnego dnia, kiedy zjawiła się w porze posiłku razem ze wszystkimi uczniami, wyglądała dość nieprzytomnie.
- O, Elindil chyba wraca prosto z przyjęcia, taka blada... - zażartował Feanor.
Nie zaszczyciła go nawet spojrzeniem. Usiadła przy stole, a z jej tuniki wysunął się zawieszony na rzemieniu niewielki wisiorek w kształcie gwiazdy - efekt jej całonocnej pracy.
Wszyscy wstali na widok wchodzącego Aulego. Valar uśmiechnął się na powitanie i popatrzył po sali. Wzrok jego padł na Elindil i zatrzymał się na chwilę. Elfka skłoniła głową w geście szacunku. Aule powoli przeszedł do swojego miejsca. Po skończonym posiłku, kiedy wszyscy zaczęli zbierać się do wyjścia, przywołał ją gestem.
- Tak, Panie?
Wzrok Valara padł na jej nową ozdobę.
- Czy to twoje dzieło?
- Tak, Mistrzu... - odrzekła niepewnie, widząc powagę na jego obliczu.
- Mogę zobaczyć?
Zdjęła wisiorek z szyi i podała mu.
Przez chwilę Aule oglądał ozdobę w skupieniu. Potem podał ją jej z powrotem i uśmiechnął się.
- Zaiste masz niezwykły talent. Ciekawi mnie jednak, skąd przyszedł ci do głowy tak niezwykły kształt? Czy to twój pomysł?
- Nie, Mistrzu - odpowiedziała czując, że Valar wyraźnie rozpoznał w ozdobie coś, co spowodowało jego poruszenie, nie mogła jednak odgadnąć, co to było. Serce jednak zabiło jej mocniej gdy pomyślała, że może właśnie on byłby w stanie powiedzieć jej więcej o jej niezwykłej przygodzie. Nie zastanawiając się dłużej, opowiedziała mu, jak wędrowała przez Ogrody Loriena. Aule wysłuchał całej historii i zamyślił się głęboko.
- A więc to stąd...
- Czy wiesz, Mistrzu, kim ona mogła być? - odważyła się zapytać.
- Myślę, że nie mnie odpowiadać na to pytanie - powiedział łagodnie.
- Ale...
- Wracaj do pracy, Elindil. Zaiste masz ogromny talent. Pamiętaj o tym.
Poczuła, że Aule nie powie jej nic więcej i oddaliła się, jeszcze bardziej niespokojna niż przedtem.
Dwa dni później Aule zwołał wszystkich uczniów na ogłoszenie wyniku konkursu. Otoczyli go półkolem, wszyscy przejęci i niespokojni, ale Elindil chyba najbardziej.
- To był bardzo trudny wybór. Wszyscy jesteście niezwykli i przepowiadam wam wielką przyszłość. Proszę, aby nikt nie czuł się odrzucony tym, że to nie jego dzieło zostało wybrane. Pamiętajcie, każdy z was ma inne przeznaczenie, inną drogę i chwałę.
Po tych słowach nastąpiła chwila ciszy tak głębokiej, że słychać było tylko szum drzew za oknami. Aule powoli schylił się do kufra i wyjął tam zawiniątko, szczelnie opakowane w biały materiał.
- Ta rzeźba wraz ze swoim twórcą powędruje na Taniquetil, do Pani Gwiazd...
To mówiąc odwijał powoli, aż rzeźba wyłoniła się całkowicie.
Elindil poczuła, jak serce jej zatrzymało na chwilę swój rytm. Po chwili dostrzegła jak przez mgłę Feanora, który zacisnął z wściekłości ręce i wyszedł z komnaty.
- Gratuluję, Elindil! - Aule zwrócił spojrzenie w jej stronę. Jak i wszyscy pozostali, przyglądający się jej z mieszaniną podziwu i zazdrości.

***