Love Hina

Pierdoła ma ciężkie życie. Po raz kolejny prawda ta zostaje potwierdzona w „Love Hina”.
Keitaro Urashima ma 20 lat i jest to jedyne osiągnięcie, jakim może się poszczycić. Po raz drugi z rzędu nie dostał się na Uniwersytet Tokijski ((Tokio Daigaku – w skrócie Todai). Rodzice zaczynają marudzić, że powinien znaleźć pracę, bowiem przestało im się podobać utrzymywanie dorosłego chłopa. Generalnie nikt z najbliższych nie ma nadziei na to, by jego kolejne podejście do egzaminów wstępnych zakończyło się sukcesem. Keitaro mimo wszystko postanawia zdawać po raz trzeci. Nie robi tego z silnej potrzeby zdobywania wiedzy, ale przez obietnicę, jaką złożył w dzieciństwie pewnej dziewczynce. Obiecał mianowicie, że razem z nią rozpocznie studia na Todai, a potem będą żyli długo i szczęśliwie. Co prawda za chińskiego boga nie może sobie przypomnieć, jak owa pannica miała na imię ani nawet jak wyglądała, ale nie zmienia to faktu, że z podziwu godnym uporem co roku staje przed komisją egzekucyjną… echem… egzaminacyjną i przekopuje się przez stosy testów.



Keitaro postanawia pojechać do babci – właścicielki schroniska Hinata Sou, aby tam w spokoju się pouczyć. Okazuje się jednak, że seniorka rodu przekształciła przybytek w internat dla dziewcząt, a sama wybrała się w podróż dookoła świata. Jakby tego było mało Keitaro z woli babci stał się prawowitym właścicielem internatu. Podobno od przybytku głowa nie boli. W tym jednak przypadku ta maksyma zdaje się psu na budę. Prowadzenie pensjonatu, a co za tym idzie kontakt z charakternymi lokatorkami staje się niemałym utrapieniem. Mieszkanki Hiaty to osóbki wielce ruchliwe, krzykliwe, energiczne i skore do siłowego rozwiązywania problemów. Wciry, jakie dostaje biedny Keitaro od każdej z nich zniechęciłyby nawet Johnny’ego Bravo. Ale Urashima całe życie zbierał po głowie, więc jest jakby trochę uodporniony. Jak to się mówi, kto ma miękkie serce, musi mieć twardą d…
Najbardziej negatywnie nastawiona do niego jest Naru Narusegawa, siedemnastolatka, która również zdaje do Todai. Niemal każde spotkanie z nią kończy się dla Keitaro ciosem w szczękę i lotem po mniejszej lub większej paraboli, w zależności od siły uderzenia. Z początku wydaje się, że tych dwoje nigdy się do siebie nie przekona, ale okazuje się, że… kto się czubi ten się lubi.
Mitsune Konno - lat 20, zwana Kitsune (lisica) to całkowite przeciwieństwo Naru. Jest towarzyska, przyjacielska, wszędobylska i niezwykle wścibska. Zapasy sake, jakie przechowuje w swoim pokoju zwaliłyby z nóg batalion wojska. Pochodzi z Osaki, co objawia się specyficznym akcentem, który w polskim tłumaczeniu został podkreślony użyciem gwary śląskiej.



Kaolla Sue to czternastolatka o śniadej cerze. Pochodzi z wyspy Moru-Moru. Jest wesoła i bezpośrednia. Ma niezwykłe uzdolnienia w dziedzinie elektrotechniki i elektromechaniki. Jako, że jest cudzoziemką niewiele wie o kulturze i zwyczajach Japonii, co wywołuje sporo zabawnych sytuacji.
Motoko Aoyama pochodzi z Kioto, ma szesnaście lat i trenuje kendo. Ma problemy z okazywaniem uczuć. Pewnie wynika to z jej przekonania, że wojownik twardy musi być i kierować się rozumem, nie zaś podszeptami serca. Nie przepada za Keitaro właśnie z powodu niepokoju i ściskania w żołądku, jakie wywołuje w niej obecność chłopaka.
Shinobu Maehara jest nieśmiałą, zamkniętą w sobie gimnazjalistką. Podkochuje się w Keitaro, ale nie ma odwagi, by zwierzyć się mu ze swoich uczuć. Problemy z nauką dają jej pretekst do spędzania większej ilości czasu z Keitaro, który rad-nierad udziela jej korepetycji.
Mam przedstawiać wszystkie bohaterki mangi? Nie obawiajcie się, nie będę. Sam pobieżny opis (czyli to, czego macie obraz w powyższym akapicie) zająłby kolejną stronę. Najlepiej więc zobaczcie sami, kogo spotkacie na kartach mangi Kena Akamatsu.