Kreska i sposób kadrowania pozwalają nam wstrzelić się w Kintaro-wy sposób myślenia i postrzegania świata. Nie widzimy w nim typowego hentaja, tylko osobę, która ma problemy z opanowaniem swoich żądz, czy też wyobrażeń. Pomimo wielu urojonych porażek (Kintaro nie lubi znajdować winy wśród innych osób) główny bohater nie poddaje się i nie przejmuje tym, co nazywa niepowodzeniem, a co dla innych jest wspaniale wykonaną pracą. Czy to jest napisanie programu w kilka dni, prześcignięcie motocykla rowerem czy zrobienie anime w niemożliwym terminie - Kintaro da sobie radę. A dlaczego? Bo szczerze chce, ma wspaniały potencjał, który może mieć każdy człowiek i nie boi się odpowiedzialności, którą na siebie bierze. A to nie jest wszystko, co można wyciągnąć z "Golden Boy'a". Chyba najlepsze jest to, że wszystko pokazane jest wraz z genialnym humorem i klimatem ecchi. Oczywiście nikt nie jest doskonały - czym byłby główny bohater bez wad? Jeśli tylko Kintaro ma okazję odwiedza toalety, które wcześniej używały liczne na jego drodze dziewczęta. Przeważnie wtedy słyszymy "Ona tu siedziała" i chłopak "tuli się" do sedesu... Jakby tego było mało, zawsze po wyżej opisanej scence do łazienki wchodzi właśnie obiekt westchnień Kintaro, co bardzo utrudnia mu pracę. Nie są to oczywiście jedyne komiczne sytuacje, jakie mamy okazję zobaczyć. Nieco dziwne, ale także mądre jest główne powiedzonko głównego bohatera. Zanim zakończę tę recenzję chcę zachęcić wszystkich tych, którym wyżej wymienione klimaty i wartości odpowiadają. Warto "Golden Boy'a" zobaczyć by przypomnieć sobie parę rzeczy, o których wiele osób zapomniało...

"Uczyć się, uczuć się, uczyć się, uczyć się, uczyć się, uczyć się, uczyć się, uczyć się..."

Wróbel.

Recenzja na Tanuki.pl