Bardzo wyróżnia się tu opening. Wydaje się on okropnie krzykliwy i niezrozumiały ale po kilku odcinkach nachodzi człowieka wniosek, że idealnie pasuje do klimatu całego anime. Jak cała reszta jakże specyficznego soundtracku. We wszystkich odcinkach będzie on dokładnie pasować do emocji bohaterów. Często świetnie komponuje się z humorystycznymi zachowaniami Mutsumi czy Naru i jednocześnie nie powoduje zagłuszenia.
"Kimi Sae Ireba" to przykład chyba idealnego endingu. Smutny, o melancholijnej tematyce, no i z optymistyczną końcówką. Śpiewany przez Junko Nodę, czyli Kitsune w anime. OST natomiast jest jednym z nielicznych, których zdarza mi się słuchać długo i często. Ending do serii OAV "Be For you, Be for me" jest natomiast zarazem wesoły i smutny. Piosenki w wykonaniu seiyuu takie jak "Friendship" czy "Yakusoku" to utwory, które są na tyle piękne, że chce się do nich często wracać. Reszta soundtracku dopasowuje się do akcji. Usłyszymy tradycyjną muzykę japońską w okolicach pensjonatu Hinata, bardziej nowocześnie będzie w miejscach, takich jak Tokyo. Bardzo klimatycznie jest na wysepkach Oceanu Spokojnego, gdzie również trafiają nasi
bohaterowie.

W "Love Hina" zostaje przed nami szerzej zaprezentowana kultura współczesnej Japonii. Jest to zdecydowanie wielka zaleta tej produkcji. Hanami (podziwianie kwitnącej wiśni), liczne święta, Boże Narodzenie czy inne mniej lub bardziej znaczące elementy japońskiej kultury są pokazane z perspektywy młodych Japończyków. Wszystko to sprawia, że pomimo wielu SD, mechów Suu, czy innych mało realnych scen anime przedstawia się bardzo naturalnie.

Cóż na koniec dodać... Z pewnością ta seria będzie pamiętna dla wielu, pod względem wylanych łez. Romantycy, którzy jednak nie trawią wenezuelskich tasiemców też będą zadowoleni. Naprawdę nie jest łatwo znaleźć dobre ecchi, ale ten tytuł z pewnością mogę polecić fanom gatunku.

Wróbel.

Recenzja na Tanuki.pl