Fushigi Yuugi - Tajemnica Przeszłości

"Fushigi Yuugi" to kolejna opowieść z cyklu: "Zwykła dziewczyna w niezwykłym świecie". Magia łączy się w niej z rzeczywistością, a siły nadprzyrodzone drzemią w co trzecim napotkanym osobniku. Główna postać tej historii to Miaka Yuuki, gimnazjalistka, która podczas przygotowań do egzaminów odwiedza razem z przyjaciółką bibliotekę. Dziewczęta przypadkiem trafiają do działu zbiorów zakazanych, gdzie wpada im w ręce Księga Czworga Bóstw. Jak pokazują dalsze wypadki, nie należy grzebać w dziwaczne zatytułowanych książkach. Już po chwili obie panienki przeniesione zostają do innego świata. Kraj Kounan, w którym się niespodziewanie znalazły, nie wydaje się być przyjazny, bo oto na samym początku napada na nie banda handlarzy żywym towarem. W sukurs przychodzi im tajemniczy młodzieniec z symbolem demona, jaśniejącym na czole. Niedługo potem okazuje się, że w tym dziwnym, obcym świecie Miaka jest postrzegana jako postać opiewana przez starożytne pieśni i legendy. Zostaje uznana za kapłankę Suzaku, który jest patronem kraju Kounan. Trzy inne bóstwa, a więc: Seiryuu, Byakko i Genbu opiekują się pozostałymi krajami: Kotou, Sairo i Hokkan. Jak to zwykle bywa w takich wypadkach, zbliża się wielkie zagrożenie zwiastujące zagładę i tylko kapłanka Suzaku może uratować ludzkość. Żeby tego dokonać musi przywołać swoje bóstwo. Wyrusza tedy na poszukiwanie siedmiu wojowników naznaczonych piętnem Suzaku, którzy wspomogą ją podczas ceremonii. Zrządzeniem losu Yui zostaje kapłanką Seiryuu, przez co staje po przeciwnej stronie barykady. Dodatkowej pikanterii dodaje fakt, że obie dziewczyny zakochują się w tym samym chłopcu, poznanym na początku serii Shuku Soki, zwanym Tamahome. Swoją drogą to imię zapadnie w pamięć każdemu, kto odważy się obejrzeć wszystkie 52 odcinki serii. Miaka z niezwykłym dramatyzmem będzie wykrzykiwała je po kilka razy w każdym odcinku.



Na szczęście momentami akcja skupia się również na siedmiu wojownikach Suzaku, co powoduje, że widz może trochę odsapnąć od wątku miłosnego. Każdy z nich charakteryzuje się innymi cechami, co stanowi przyjemne urozmaicenie w zakręconej jak paczka gwoździ fabule. Młody cesarz Hotohori, również zakochany w Miace (swoją drogą nie wiem, co on w niej widzi) ma lekkiego fioła na punkcie swojej urody. Nuriko obdarzony wielką siłą dzięki Suzaku, pała do cesarza gorącym uczuciem. Z powodu kobiecego wyglądu i sposobu bycia przez jakiś czas Miaka będzie traktowała go jak dziewczynę. Rudowłosy Tasuki, herszt bandy rzezimieszków jest właścicielem ognistego wachlarza, siejącego pożogę. To zadziorny, pyskaty typ o złotym sercu. Chichiri noszący na pooranej bliznami twarzy maskę z błogim uśmiechem, jest mnichem, który opanował różne magiczne sztuczki. Dzięki nim nie raz uratuje skórę Miace. Mitsukake, poważny i małomówny mężczyzna jest uzdrowicielem. Jego ręce mają niezwykły dar zdejmowania z chorego wszelkich dolegliwości. Garną się do niego zwierzęta. To najbardziej tajemnicza postać z grupy Suzaku. I najmłodszy wojownik - Chiriko, niezwykle wykształcony i oczytany dzieciak, który zdał właśnie egzaminy na urzędnika państwowego.



Po stronie zła występuje wspomniana już Yui, która powodowana gniewem i zazdrością chce zrobić wszystko, by przeszkodzić Miace w wypełnieniu misji. Zgadza się nawet na zostanie kapłanką Seiryuu, by na równych prawach konkurować z byłą przyjaciółką. Głównym podjudzaczem i mąciwodą jest Nakago, tyleż przystojny co wredny szogun państwa Kotou. Pojawiają się również bliźniacy obdarzeni niezwykłymi umiejętnościami, Amiboshi i Suboshi oraz kilka innych postaci. Nie wszyscy są z gruntu źli. Dla niektórych przynależność do grupy Nakago to szansa na zemstę. Dla innych to możliwość okazania mu wdzięczności. Co nie zmienia faktu, że w znaczący sposób przyczyniają się do uszczuplenia grupy Suzaku. Ale przecież w tak opasłej serii od czasu do czasu musi lec jakiś nieboszczyk, zwłaszcza gdy przyrost ilości bohaterów na metr bieżący taśmy filmowej jest odwrotnie proporcjonalny do możliwości percepcyjnych widza.
Elementy komediowe są ratunkiem dla dość pretensjonalnej treści i nieścisłości merytorycznych. Bo gdyby odjąć romansową otoczkę i humor, zostałaby nudna i nie trzymająca się kupy opowieść o goniącej w piętkę bandzie odmieńców. Niestety wraz z odejściem Nuriko robi się mało wesoło, przez co mniej wytrzymali widzowie mogą się zrazić do reszty odcinków.



Kreska "Fushigi Yuugi" jest przyjemna dla oka. Fanki bishounenów powinny być usatysfakcjonowane. Nagromadzenie takiej ilości przystojniaków w jednym serialu to zjawisko dość rzadko spotykane. W odróżnieniu od nich, postaci kobiece wypadają blado. Zupełnie jakby zostały stworzone przez zupełnie innego autora. Okrągłe, pucułowate buzie dziewcząt nijak się mają do trójkątnych, szczupłych twarzy chłopców. Jednak moja ocena może wynikać z pewnego rodzaju subiektywizmu. Nie lubię mangowych kobitek. Wielkie oczy, kreska w zastępstwie ust i brak nosa nie stanowią mojego ideału piękna.
Element, na który warto zwrócić uwagę to niezwykle barwne i dopracowane stroje. Byłam zauroczona kimonami Hotohoriego. Haftowane koszule Tamahome również są wspaniałe. Niezwykła dbałość o szczegóły ubioru robi wrażenie i jeśli akurat zdarzy się nudniejszy odcinek można spokojnie poświęcić go na kontemplowanie odzieży.

Jeżeli chodzi o tła to sprawa jest dość skomplikowana. Jakkolwiek lesiste zakątki i wnętrza przedstawione są przyzwoicie, to już skały i kamienie zrobione są w sposób schematyczny, żeby nie powiedzieć umowny. Wszystko ratuje dość naturalna kolorystyka.

To, co zwróciło moją uwagę, to sposób przedstawienia walk. Animacja, jako żywo przypominała mi tę z "Dragon Ball". Specyficzne wydłużenia czasowe dla ukazania dynamiki i siły uderzeń, po pewnym czasie stawały się męczące. Zwłaszcza w odcinkach, gdzie w szranki stawali przeciwnicy obdarzeni wielkimi mocami. Wiem, że są pasjonaci takich akcji, ale mnie to nie bawi.

Jako, że seria powstała na początku lat dziewięćdziesiątych, muzyka openingu i endingu jest kwintesencją tego okresu. Ładny, dynamiczny wstęp mieści się w kanonach anime. Szybko zmieniające się kadry pokazują wszystkie ważniejsze postacie serii. Nic odkrywczego, ale przyjemnie się na to patrzy. Ending pokazuje najważniejsze momenty minionego odcinka. To swego rodzaju ukłon w stronę tych, którzy nie mają dość "FY".



Podsumowując. "Fushigi Yuugi" to seria skierowana przede wszystkim do żeńskiej części publiczności. Wątek miłosny jest tak mocno rozbudowany, że mniej romantyczne osoby (jak choćby ja) mogą poczuć irytację i mdłości, a w szczególnych przypadkach wyłączyć telewizor. Ja przebrnęłam do końca ze względu na wesołego Nuriko, powłóczyste stroje Hotohoriego i piękne oczy Tamahome :) Ale znam wiele osób, które były pod ogromnym wrażeniem "FY". Przypuszczam jednak, że fani "Great Teacher Onizuka", czy "Cowboy Bebop" nie będą szczególnie zachwyceni tą serią.

Laurefin.

Recenzja na Tanuki.pl