Pomyślicie pewnie, ze taki gość jak Rei postawi sobie za punkt honoru zdobycie Kiry? Nic bardziej błędnego. Pomimo specyficznego charakteru i wielkiej popularności u płci pięknej, Kashino nie jest typem łowcy. Może przyzwyczaiły go do tego poprzednie partnerki, które narzucały mu swoją obecność i traktowały jak piękną zabawkę, godną zazdrości przyjaciółek? Rei wcale się przed tym nie bronił wychodząc z założenia, że lepiej jest mieć z kim figlować w łóżku niż sypiać samotnie. W dalszych częściach mangi autorka odsłania kolejne fakty z jego życia i coraz mniej dziwimy się temu, że jest taki, jaki jest. Kira z początku delikatnie mówiąc za nim nie przepada. Uważa go za zarozumiałego, aroganckiego i płytkiego chłopaka, który widzi jedynie czubek własnego nosa. Ale dość szybko przekonuje się, jak bardzo się myliła. Zaczyna widzieć go w całkiem innym świetle, jest coraz bardziej zafascynowana. Nie wiadomo kiedy się w nim zakochuje, choć mija jakiś czas zanim to sobie uświadomi. Rei ze zdumieniem odkrywa w sobie potrzebę troszczenia się o długowłosą, nieśmiałą Kirę. Boi się tej bliskości, a jednocześnie ciągnie go do niej. Jest zaskoczony, że w tak naturalny, niewymuszony sposób zbliżyli się do siebie.

Dwie postacie drugoplanowe zasługują na omówienie. A to z racji cyklicznego pojawiania się w większości tomów i niejakiego udziału w popychaniu fabuły do przodu. Tatsuya, przyjaciel Rei'a to spokojny i ustatkowany chłopak. Prawdopodobnie przyjaźń ta powstała na zasadzie przyciągania się przeciwieństw. Czasami odnosi się wrażenie, że Tatsuya zazdrości Kashino spontaniczności i pewności siebie. Żywi płonną nadzieję, że te cechy choć w małej części przejdą na niego. Z drugiej strony obawia się niepewności. Jest typem umiarkowanego pesymisty i racjonalisty. Szalone pomysły omijają go szerokim łukiem.
Harumi jest energiczną i dość agresywną osóbką. Powodowana zazdrością o Rei'a uprzykrza Kirze życie. Jej impulsywność i mściwość powodują sporo zamieszania. Żeby jednak lepiej ją scharakteryzować, musiałabym wyjawić część treści, czego nie chcę tu robić.

Nie będę rozpisywać się nad treścią kolejnych tomów. Jeśli chcecie wiedzieć więcej, sięgnijcie po tę serię. Wydawnictwo Waneko do tej pory wypuściło na polski rynek 15 książeczek stworzonych przez panią Soryo, więc jest w czym wybierać. Pamiętam, kiedy komiks wpadł mi w ręce po raz pierwszy. Zachwyciłam się smukłością postaci, dbałością w rysowaniu ubiorów i prostotą kadrów. Czytelność graficzna jest dla mnie podstawą w zrozumieniu treści, więc nie przeszkadzają mi ani rastry we wzorki, pojawiające się w charakterze teł, ani też silne uproszczenia w przedstawianiu otoczenia.
Autorka lubuje się w pionowych kadrach, które charakteryzują się najczęściej otwartą strukturą. Niektórym podobno ten sposób "opowiadania" rysunkiem utrudnia rozczytanie i przyswojenie treści. Sama Soryo zarzuca swoim komiksom zbyt szybką kreskę i niedokładność. Czytelnik nie znający jej twórczości po takim komentarzu z obawą sięgnie po jej mangę spodziewając się ujrzeć niemożebne bazgroły. Natomiast ci wszyscy, którzy już zetknęli się ze stylem owej mangaki pokiwają tylko pobłażliwie głowami. Elegancka, płynna kreska i niezwykła lekkość przenoszenia na papier postaci zadowoli nawet najbardziej wymagających otaku.
Fuyumi Soryo ma niepowtarzalny styl, którego nie da się pomylić z żadnym innym autorem. Specyficzny sposób rysowania oczu powoduje, że jej mangi są nie do podrobienia. Niestety jest to jednocześnie maniera nie do przezwyciężenia, ponieważ większość bohaterów jej komiksów jest do siebie bardzo, ale to bardzo podobna. Jeśli ktoś nie wierzy niech po przejrzeniu "Marsa" zerknie na "Doll", a potem na "Boy Friend". Odnosi się wrażenie, że cały czas widzi się Rei'a, Kirę, Harumi albo Tatsuię.
Niemniej jednak jest to całkiem dobry kawałek komiksu i z czystym sumieniem mogę ofiarować mu 7 punktów w dziesięciostopniowej skali ocen.

Laurefin.