Doll

Akcja opowieści rozgrywa się w Nowym Yorku. Traktuje o baletowym światku, smaku scenicznych sukcesów, kulisowych intrygach, ślepej miłości i bolesnym zetknięciu z rzeczywistością.

Główna bohaterka Muriel Blair, dzięki szczęśliwemu zbiegowi wypadków wygrywa casting do głównej roli w przedstawieniu baletowym "Doll". Ma jej partnerować wybitnie uzdolniony rosyjski tancerz, Aleksiej Romanow. Młody i przystojny chłopak zapada głęboko w serce nieśmiałej dziewczyny, która w jego obecności zaczyna czuć się doceniana i wartościowa. Tak rodzi się głębsze uczucie, które z czasem ewoluuje w coś na kształt obsesji. Fabuła jest nierozerwalnie powiązana z wątkiem miłosnym, więc opisywanie kolejnych faktów wiązałoby się ze streszczeniem całej mangi, a tego wolałabym uniknąć.

Napiszę więc o głównych postaciach "Doll". Muriel jest tancerką - amatorką. W przeszłości ćwiczyła gimnastykę artystyczną. Kontuzja pozbawiła ją możliwości kontynuowania kariery sportowej. To osobowość neurotyczna, z tendencją do depresji i samoudręczenia. Wszelkie niepowodzenia bierze głęboko do serca i rozpamiętuje w nieskończoność. Łaknie pochwał i uwagi, to daje jej siłę do działania. Prawdopodobnie to właśnie jest głównym motorem napędowym jej miłości do Aloszy. Fakt, że tak wspaniały tancerz zwrócił na nią uwagę powoduje, że czuje się jak księżniczka. Tym boleśniejsza jest dla niej świadomość, iż ukochany nie może poświęcić jej tyle czasu, ile by chciała. Pragnienie bycia razem jest tak silne, że przeradza się w obsesję.

Alosza Romanow jest młodzieńcem niezwykle uzdolnionym, ale nie zepsutym sławą. Do życia podchodzi z dużą dozą zdrowego rozsądku. Nie buja w obłokach, potrafi sprecyzować swoje pragnienia. Lubi czuć się wolny. Także w miłości. Dlatego coraz bardziej zaborcze uczucie Muriel zaczyna go przerażać. Szczerze mówiąc bardzo mi go szkoda, bo nie ma nic gorszego od oszalałej z miłości kobiety, dla której mężczyzna staje się całym światem.
Oprócz tej dwójki występuje tu jeszcze kilka innych postaci, które w mniejszym lub większym stopniu popychają akcję do przodu. Jest więc piękna Eve, która bardzo chętnie zajęłaby miejsce u boku Aloszy. Pojawia się zabójczo przystojny Gilbert, z którym przyjdzie Muriel tańczyć. Jest też Ira, kobieta, którą łączy z Aloszą coś więcej niż sprawy zawodowe.

Ci wszyscy, którzy czytali mangę "Mars" wiedzą mniej więcej, czego się spodziewać po graficznej stronie "Doll". Postacie stworzone są elegancką, ładną kreską. Pani Soryo posiada niezwykła lekkość przenoszenia na papier płynności ruchów i wdzięku smukłych sylwetek. Już choćby dla samego obejrzenia rysunków warto sięgnąć po tę mangę. Tak charakterystyczne dla autorki, pionowe kadry tym razem zastąpione zostały nieregularnymi klatkami, które w sam raz pasują do wyrażenia ruchu. Wszyscy malkontenci narzekający na kłopoty z rozczytaniem komiksów Soryo mogą więc odetchnąć z ulgą i wziąć się za lekturę.

Tła, jak zwykle u tej autorki, zostały potraktowane po macoszemu. W większości kadrów królują rastry, rozbłyski, kółeczka i inne zapychacze. Jeśli już pojawia się drugi plan, to nie wygląda szczególnie zachęcająco. Jakby autorce spieszyło się na przekazaniu treści.

Fuyumi Soryo ma niepowtarzalny styl, którego nie da się pomylić z żadnym innym. Specyficzny sposób rysowania oczu powoduje, że jej mangi są nie do podrobienia. Powtórzę to, co pisałam już w opisie "Marsa". Ta rozpoznawana przez fanów maniera powoduje jednak, że wszystkie postacie tworzone przez tę mangakę są do siebie niezwykle podobne. Czytając "Doll" nie mogłam się pozbyć wrażenia, że mam przed oczami spin-off traktujący o innym wcieleniu Kiry Asou i Rei'a Kashino z "Marsa". Może właśnie dlatego komiks ten nie przypadł mi ona do gustu...

Historia opowiedziana jest w jednym tomie. I bardzo dobrze zważywszy na dość męczącą fabułę. Polecam wszystkim romantycznym nastolatkom. Osobom mającym uczulenie na łzawe historie odradzam. W skali 0 - 10 daję 3 za ładną kreskę. I nic więcej. Niestety...

Laurefin.