Muzyka wypada kiepsko. Ścieżka dźwiękowa to głównie muzyka klasyczna, która jednak idealnie pasuje do miejsca takiego, jakim jest prywatna szkoła. Jeśli ktoś oglądał wcześniej anime "Ouran High School Host Club" to może się nastawić mniej więcej na podobą muzykę, za którą zresztą była odpowiedzialna ta sama osoba - Yoshihisa Hirano. Nie zmienia to faktu, że zdecydowanie można było to urozmaicić. A tak, to nawet nie mam ochoty przesłuchać całego OSTa. Opening także zawodzi. Ja rozumiem, że J-pop jest wiecznie żywy, ale kolejnego przeciętnego utworu nie da się słuchać z przyjemnością. Ending podobnie - nihil novi - dwie dziewczynki ściskające sobie ręce, a na dodatek śpiewające, to straszna schematyczność. Drugi opening i ending to zmiana słów ale bylejakość muzyki pozostaje niezmienna.

Pomimo mojego niezbyt zachęcającego opisu Strawberry Panic znajdzie całkiem sporą grupę odbiorców. Zacząć można chociażby od fanów yuri, dla których to jest tytuł obowiązkowy. Jako jeden z nielicznych przedstawicieli gatunku doczekał się w końcu formy animowanej. Wszystkie romantyczne nastolatki zapewne zostaną uwiedzione subtelnym urokiem serii. A liczne scenki wywołają piskliwe "kawaii!". Ponadto widać, że anime starano się upowszechnić pod liczniejszą widownię, która bezpośrednio romansem ani yuri zainteresowana nie jest. W moim przekonaniu się to nie udało, choć zapewne jeszcze wiele osób spędzi przy tym anime wiele miłych chwil...

Wróbel.

Recenzja na Tanuki.pl