Odnośnie graficznej części mangi wspomniałem już, że wszyscy lubiący dobrze narysowane postacie powinni być zadowoleni. Także pierwszy plan wychodzi autorce nie najgorzej, choć miejscami można mieć zastrzeżenia. Natomiast im dalej, tym... różnie. Trudno powiedzieć dlaczego autorka raz się bardziej starała, a raz w ogóle. Tła tak samo - czasami dopracowane, czasami nie istnieją. Gdzieniegdzie zobaczymy także efekty SD, które - trzeba przyznać - znakomicie spełniają swoją rolę. Technikalia jednak nie składają się tylko z grafiki. W końcu podstawą każdej mangi powinna być fabuła, która tutaj jest trudna do jednoznacznego ocenienia. Trochę naciągane wprowadzenie wrzuca główną bohaterkę w zupełnie inny, obcy świat - w którym nie zna nikogo i nie wie właściwie, co się z nią stanie. To zagadnienie psychologiczne potraktowane zostało wyjątkowo humorystycznie i koniec końców wychodzi na to, że w każdym rozdziale mamy okazję się pośmiać z tragicznej sytuacji Homare.

Pierwszy tom tej mangi został wydany przez Waneko w czerwcu 2007 roku. Tłumaczenie i wydanie jest na wysokim poziomie - można by się czasami czepiać różnych szczegółów, ale mam ciekawsze zajęcia. Mogę spokojnie powtórzyć słowa wydawcy: "Nie dziękuj, tylko kup".

Jestem blisko stwierdzenia, że "Nie, dziękuje" można polecić każdemu. Blisko, gdyż trudno mi uwierzyć, by jedna manga zadowoliła rozmaite gusta polskich otaku. Sądzę jednak, że jeśli nie zadowoli, to z pewnością po części się spodoba. Wesoła Homare oraz zachowujący rezerwę chłopcy czekają.

Wróbel.