Gravitation to specyficzna seria, której motywem przewodnim jest muzyka. Tak więc o niej będzie słów kilka. Z początku miałam ochotę podzielić utwory na te, pochodzące z serialu TV i z mini-serii OVA, ale uznałam, że to całkiem niepotrzebne zwłaszcza, jeśli muzykę do obu obrazów pisał ten sam kompozytor - Daisuke Asakura. Zamiast tego postaram sie przybliżyć nieco charakter co ciekawszych "kawałków". Po przesłuchaniu soundtracku z przykrością muszę stwierdzić, że j-pop w skumulowanej dawce jest gatunkiem ciężkostrawnym i pozostawiającym łomot w uszach. W wypadku Gravitation głównym winowajcą zdaje się być aranżacja muzyczna. Wwiercający się w czaszkę dźwięk syntezatora może doprowadzić do szału nawet najzagorzalszych zwolenników muzyki tanecznej. Do tego dochodzi łomot perkusji, o którym złośliwcy mawiają "umc-umc-umc". W takim jazgocie nawet najładniejsza linia melodyczna zginie śmiercią tragiczną. A więc mamy tu kilka piosenek, których zwyczajnie słuchać się nie da: "Love Stuff", "Easy Action", "Blind Game Again", "Time in My Heart", "Messenger", "Bird". Z dobrego serca nie polecam. Śmiem jednak twierdzić, że w innej oprawie instrumentalnej byłyby to całkiem dobre piosenki. Jeszcze gorzej jest w wypadku "Sweet Sweet Samba", gdzie syntezator daje po uszach i całkowicie znieczula słuchacza na melodię, jaka by ona nie była. To samo dzieje się w "Rockin Station". Obłędny wstęp masakruje wrażliwość muzyczną tak, jak chili kubki smakowe. Kiedy człowiek nieco otrzeźwieje, reszta piosenki wydaje się milutka i nieskomplikowana, jakby rodem wyjęta z festynu pod chmurką. Syntezator wespół z perkusją mordują niestety jeszcze kilka "kawałków". "Spicy Marmalade" jest dobrym przykładem na to, jak łatwo można popsuć fajną i energiczną melodię. Idźmy dalej tym tropem. "The Rage Beat" to świetna linia melodyczna i byłoby dla niej o wiele lepiej, gdyby zrezygnowano z jazgotu "klawiszy" i bębnienia "garów". Dotyczy to także "Shining Collection" (jedna z lepszych piosenek gdyby nie... no właśnie) i "Gravitation" (ech... nie będę się powtarzać).
Niczym szczególnym nie wyróżniają się: "Fake Star", "Anti Nostalgic", "Welcome to My Romance" i "Predilection". Jeszcze gorzej sprawa się ma ze "Smashing Blue". Niezły, energiczny wstęp daje słuchaczowi złudną nadzieję na wysłuchanie ciekawej piosenki. I co? Ano nic, proszę państwa. Wieje nudą. Całkowitym niewypałem jest też "Break Through". Ni to ni owo z elektronicznie zmodyfikowanym głosem wokalisty. Nie zachwyca również "Zure Zure Naru Kisetsu". Początek rodem z wczesnych nagrań Depeche Mode obiecuje dobry kawałek muzyki. Niestety po kilkunastu taktach robi się smutno. I to bynajmniej nie z powodu rzewnych tonów.
Trochę lepiej jest w przypadku "Ban Me no Tsumi". Od czasu do czasu daje się nawet melodię wyłapać. Nieszczęśliwie zestaw psujów (syntezator plus perkusja) robi z tej pełnej energii piosenki kolejną rąbankę. Czy ktoś mógłby wyświadczyć mi przysługę i podłożyć trochę sentexu pod wszystkie syntezatory świata? "Lost Complex" jest przykładem na to, jak można spartolić całkiem dobry materiał. Stanowczo powinno się zebrać wszystkie piosenki z Gravitation i zaaranżować je raz jeszcze.
Nieco lepiej brzmią "Tearless" i "Yuutsu na Seven Days". Tak naprawdę nie są to złe piosenki. Powiedziałabym nawet, że gdyby nie opracowanie muzyczne, byłby strawne nawet dla bardziej wybrednych słuchaczy. Mają w sobie dużo pozytywnej energii, dobrą melodię i są rytmiczne. Niestety strona techniczna wykonania leży i kwiczy, że się tak wyrażę.