the pillows

Dawno, dawno temu... eee... zaraz, zaraz to nie ta bajka ;) No dobrze, nie aż tak dawno temu, w Japonii, było sobie pewne studio, które miało ambicje tworzyć najlepsze anime na świecie. Niestety rzeczywistość bywa okrutna; poważne problemy finansowe i prawne sprawiły, że studio miało zrezygnować z anime i wrócić do robienia gier. Ale jak już odchodzić to najlepiej z hukiem, dlatego też ich ostatni projekt miał być czymś naprawdę wyjątkowym zarówno jeśli chodzi o animację, jak i o fabułę i muzykę. Wspomnianym studiem był doskonale znany fanom japońskiej animacji Gainax, a ich dziełem – anime Furi Kuri znane także jako FLCL. Studio postanowiło, że seria oprócz muzyki ilustracyjnej napisanej przez Mitsumune Shinkichi, potrzebuje czegoś więcej, czegoś co jeszcze bardziej podkreślałoby zwariowany klimat. I tak na scenie pojawił się popularny w Japonii rockowy zespół the pillows. Muzycy chętnie zgodzili się wziąć udział w tym eksperymencie. Wiadomo, piosenki występujące w anime mają dużą szansę na popularność. Gainax wykupił prawa do ich trzech płyt, oprócz tego zespół napisał także opening i ending.



Jak dalej potoczyła się ta historia? Gainax ostatecznie przetrwało i działa do dzisiaj, a Furi Kuri dumnie nosi nazwę jednego z najbardziej pokręconych anime wszechczasów i ma zarówno fanatycznych wielbicieli jak i wrogów. Ale okazało się coś jeszcze; od kiedy w 2002 FLCL zostało zlicencjonowane w Europie i Ameryce, Zachód odkrył i pokochał the pillows. Obecnie, po trzech amerykańskich tournee jest to jeden z najpopularniejszych japońskich zespołów w Stanach. Zapomnijcie o wszystkich gwiazdach visual kei, bo to właśnie ta trójka zwykłych facetów w t-shirtach i dżinsach podbiła Amerykę i ma coraz liczniejsze grono fanów.

A zatem słów kilka o tym, czym jest the pillows. Zespół powstał w 1989 roku, a założyli go wokalista i gitarzysta Sawao Yamanaka, gitarzysta Yoshiaki Manabe, basista Kenji Ueda i perkusista Shinichirou Sato (ta ostatnia dwójka należała do sławnego punkowego zespołu Kenji & the Trips). Ich nazwa podobno pochodzi od tytułu punkowej składanki Pillows & Prayers, którą posiadał Yoshiaki Manabe. Początkowo jako zespół indies grali coś pośredniego miedzy rockiem i popem, z lekkimi wpływami Boba Marley'a, którego wielkim fanem jest Yoshiaki Manabe. Później ich muzyka zaczęła ewoluować i zmierzać w kierunku alternatywnego rocka i punku. W 1991 roku zespół podpisał umowę z Pony Canyon i przeszedł ma major, a rok później wydał swoją pierwszą płytę Moon Gold. Po wydaniu drugiego albumu White Incarnation z zespołu odszedł Kenji Ueda. Przez szacunek dla niego następni basiści Tatsuya Kashima i obecny - Jun Suzuki są wymieniani tylko jako support. Po kilku dosyć chudych latach, dalszych eksperymentach muzycznych i zmianie studia na King Records przyszedł wreszcie upragniony sukces. Była nim wydana w 1997 roku płyta Please Mr. Lostman, która szybko stała się bardzo popularna. Little Busters z 1998 roku jeszcze bardziej ugruntowała ich pozycję na rynku muzycznym. W 1999 roku zespół podpisał wspomnianą umowę ze studiem Gainax obejmującą ich trzy albumy: Little Busters, Runners High i Happy Bivouac. Jak się okazało było to świetne posunięcie dla obu stron ;) Piorunująca punkowo-rockowo-popowa mieszanka wymieszana z grunge spodobała się wszystkim a „Ride on Shooting Star” stała się jedną z najlepiej rozpoznawanych piosenek „made in Japan”. Na szczęście grupa nie została zespołem jednego przeboju. Ich styl nadal się zmienia, a chociaż nadal mieszczą się w szerokim określeniu j-rock to w ich twórczości znajdziemy wszystko od punku do jazzu i reggae. Wokalista i autor piosenek Sawao Yamanaki, oprócz specyficznego nosowego głosu posiada także ogromną charyzmę. Zespół świetnie wypada na żywo, ale warto obejrzeć choć kilka z ich teledysków po to, by zobaczyć powalającą mimikę pana Yamanaki. Swoją drogą, niektóre z nich każą się zastanawiać na czym był zespół kiedy je kręcił.
Kompozycje nie są może specjalnie wyrafinowane ale za to bardzo chwytliwe. Jeśli dodać do tego bardzo charakterystyczne gitary i perkusję oraz interesujące słodko-gorzkie teksty będące mieszanką japońskiego i angielskiego, to moim skromnym zdaniem warto przesłuchać chociażby jeden z ich licznych albumów. Dobrym początkiem może być składanka Fool on the Planet, zawierająca m.in. “Carnival”, “Hybrid Rainbow” czy “LITTLE BUSTERS” a także inne piosenki wykorzystane w FLCL. Do moich ulubionych należy również jeden z ich ostatnich albumów, czyli Wake Up! Wake Up! Wake Up! m.in. za świetną piosenkę „Scarecrow” i powalający teledysk do "Wake up! Dodo".



Warto jeszcze wspomnieć o oficjalnym symbolu i maskotce zespołu, którą jest Buster-kun. Wizerunek dziwnego misia z ostrymi ząbkami przewija się przez ich teledyski, pojawia się także na okładkach płyt i oficjalnych pamiątkach zespołu. Jego inspiracją była dziwna i trochę straszna zabawka, którą zespół zobaczył na witrynie jednego ze sklepów w Londynie. Można ją sobie obejrzeć w teledysku do „Hybrid Rainbow”. Fani the pillows nazywają siebie “little busters” nawiązując w ten sposób do jednej z najpopularniejszych piosenek zespołu.

W czerwcu 2008 roku ku radości fanów (i mojej oczywiście ;) ukazała się najnowsza płyta zespołu Pied Piper, co świadczy, że mimo prawie dwudziestu lat na scenie zespół nie zamierza bynajmniej kończyć kariery. Zresztą sądząc po takich piosenkach jak “Ladybird Girl” czy „Last Holiday” absolutnie nie ma ku powodu ;)

Dyskografia zespołu