Gravitation

Zastanawiałam się dość długo, jak zacząć tę recenzję. Bowiem przedstawione w Gravitation wątki są na tyle złożone, że nie da się ich opisać w kilku słowach. Pojawia się tu miłość, zawiść, chore ambicje, tragiczne przeżycia i nienawiść do świata. Zazdrość przeplata się z bezinteresownością i przyjaźnią, a szczęście pojawia się tuż obok rozpaczy. Gravitation to mieszanka wybuchowa, która będzie w stanie zainteresować nawet tych, którzy z daleka obchodzą temat homoseksualizmu i jak ognia unikają łzawych historyjek.
A więc do rzeczy, jak mówią mole.



Oto Shuichi Shindou - frontman grupy Bad Luck, dziewiętnastolatek, który marzy o zrobieniu kariery muzycznej. Zafascynowany nieistniejącym już zespołem Nittle Grasper, a przede wszystkim jego wokalistą - Ryuichim Sakumą, stara się ze wszystkich sił zaistnieć na rynku muzycznym. Początki bywają trudne i pełne wyrzeczeń, ale jeśli ktoś ma tyle samozaparcia i energii, co Shuichi, to jest skazany na sukces. Niestety, na pierwszym zakręcie drogi do sławy staje piękny nieznajomy, który w prostych, żołnierskich słowach określa poziom tekstów piosenek, pisanych przez Shindou. Uczucia przelatują przez chłopaka, jak piorun kulisty przez mieszkanie i dokonują spustoszenia w jasnym i klarownym planie zdobycia popularności. Shuichi jest istotą bardzo impulsywną i ekstrawertyczną, więc najpierw załamuje się, następnie wybucha rozpaczliwym płaczem, po czym popada w otępienie, by na koniec odnaleźć bezczelnego faceta i wygarnąć mu, co o nim sądzi. Gdyby tylko ten gość nie był takim fajowym, super-extra-przystojnym blondynem. Gdyby nie patrzył tak...

Okazuje się, że to nie jakiś tam zwykły człowiek, tylko wzięty pisarz i znana osobistość w tzw. szołbiznesie. To Eiri Yuki. Jego nazwisko zna każda kobieta, bowiem pan ów, na co dzień zajmuje się pisaniem wzruszających i łzawych romansów.

Eiri Yuki jest całkowitym przeciwieństwem Shuichiego. Jego introwertyczna natura, wzmocniona tragicznymi wydarzeniami z przeszłośc, każe mu unikać ludzi. Dlatego też młody pisarz całe dnie spędza w domu, pisząc, rozmyślając, lub po prostu nic nie robiąc. Pojawienie się natrętnego, krzykliwego dziewiętnastolatka burzy ten z mozołem zbudowany spokój. Irytacja i gniew towarzyszą ich pierwszym kontaktom i tylko uporowi Shindou przypisać należy fakt, że znajomość ta przeradza się w coś więcej. Po wielu dramatycznych przeżyciach i całej masie rozczarowań Yuki przekonuje się, że prawdziwa miłość i bezinteresowna przyjaźń naprawdę istnieją. Że bez zaufania nie da się zbudować trwałego związku. Że odkrycie własnych uczuć nie zawsze prowadzi do bólu i zgryzoty. Że trzeba korzystać z szansy, jaką podsuwa życie.



Nie będę opisywać pozostałych czternastu bohaterów. Natomiast wyszczególnię kilku z nich w kontekście problemów, poruszanych w Gravitation. Zacznę od drugiego podstawowego wątku, na którym opiera się cała akcja. A więc... Wyobraź sobie...

Blask reflektorów, okrzyki rozochoconej publiczności. I ta chwila, kiedy bierzesz oddech, by wydać pierwszy dźwięk piosenki, która za moment może stać się przebojem i wynieść cię na sam szczyt. To właśnie dopinguje członków zespołów Bad Luck, ASK i Nittle Grasper, do coraz większego wysiłku i coraz wymyślniejszych sposobów na promowanie siebie. Gravitation pokazuje nie tylko pozytywne działania marketingowe. Jest tu także dość szczegółowy obraz tego, w jaki sposób nieczyste zagrywki i podłe poczynania mogą wypaczyć zdrową rywalizację. Taki Aizawa - frontman zespołu ASK, szantażujący Shuichiego opublikowaniem zdjęć (na których wokalista Bad Luck i Eiri Yuki występują w niedwuznacznej sytuacji) to przykład na to, jakie spustoszenie w ludzkiej psychice może spowodować zawiść i chora ambicja. Oszustwa i ustawiane wyniki, jak to ma miejsce w przypadku zwycięstwa Bad Luck w teleturnieju, dają maleńką próbkę prawdziwego oblicza show biznesu. Winni są nie tylko menadżerowie, którzy wykorzystają każdą okazję, by wyprzedzić konkurencję. Nie ma usprawiedliwienia również dla mediów. Telewizja, radio, prasa, net - wszyscy gonią za tanią sensacją, prowokują do nadmiernego odsłaniania prywatności, żywią się ludzkimi łzami, krwią i potem. Tłumy paparazzich pod drzwiami domu Yuki'ego, domagające się potwierdzenia pogłosek o jego związku z Shindou to w dzisiejszych czasach nic nowego. Można by rzec - standard. Niestety to my sami napędzamy ten chory, plotkarski mechanizm czytając, oglądając, słuchając tych wszystkich bzdur. Bo czy bez popytu istniałaby podaż? Podstawowa zasada ekonomii. Swoiste Perpetuum Mobile.

Ale mimo wszystko, pośród tego brudu i szachrajstwa można znaleźć szlachetność i bezinteresowność. Ryuichi Sakuma - frontman Nittle Grasper, jest przykładem na to, że przyjaźń i rywalizacja mogą iść ze sobą w parze. Darzy wokalistę Bad Luck wielką sympatią, pomaga mu i cieszy się jego sukcesami. A przecież należy do konkurencyjnego zespołu, więc na dobrą sprawę powinien okazywać mu, co najwyżej, chłodną uprzejmość. Tak jak ma to miejsce w przypadku Tohmy Seguchi'ego, który po reaktywacji Nittle Grasper zrzeka się funkcji producenta Bad Luck.
Pojawia się też kilka wątków pobocznych, jak choćby niespełniona miłość Hiroshiego Nakano, czy walka o ukochanego w wykonaniu Ayaki Usami. Jak widać każdy znajdzie tu coś dla siebie. Zatem skoro znacie już nieco treści, czas przejść do strony technicznej anime.